A finais do século XIX, José Vázquez Rodríguez recibiu en herdanza o muíño. Nas escrituras correspondentes ás propiedades desta familia en Catoira atópase unha alusión a que o 1 de xaneiro de 1886 xa estaba rexistrada a finca na que se sitúa o muíño, pero non fan mención a este.

Trátase dunha edificación de planta rectangular irregular de tres alturas, construída con perpiaños nas plantas primeira e segunda, e combinado con cachote na planta baixa e no espazo destinado a moer. Ten dúas portas de acceso dende o exterior (correspóndese coa parte do interior da presa) e unha terceira na fachada SE. As fiestras están realizadas con pezas de cantería e a cuberta a dúas augas era de tella, hoxe en día non quedan restos desta última. A planta baixa está dividida en dúas partes: na primeira ten dúas entradas de auga para mover dous rodicios; na segunda ten unha canle diferente realizada en cantería, non empregada nos muíños de marés, que vai do interior da presa ao exterior sen ningún estreitamento e practicamente non existe información sobre a función desta canle. Nela estivo instalado un rodicio que podería ser para un posible muíño que traballaba ao encher a maré ou que fose un aliviadoiro da auga da presa, e que despois se aproveitase para instalar un muíño nela.

A primeira planta tamén ten dúas zonas non comunicadas interiormente, unha dedicada á moenda onde os muíños estaban nun piso a nivel superior que o resto; a outra dedicada probablemente a vivenda, estaría o posible muíño que se corresponde coa comentada canle. Houbo unha segunda planta na zona da vivenda, da que só se conservan indicios nas paredes exteriores, enriba desta había un faiado.

Na actualidade atópase nun estado de deterioro avanzado polo paso do tempo, pero está proxectada a recuperación do muíño coa ampliación do paseo fluvial do río Ulla.