O aproveitamento da enerxía contida no vento mediante a súa conversión en enerxía mecánica foi levado a cabo pola humanidade desde a máis remota antigüidade. Se exceptúase a enerxía de orixe animal, cabe dicir que, xunto coa enerxía obtida dos cursos de auga, a enerxía do vento foi o recurso enerxético natural máis antigo na historia das civilizacións.

Ademais da navegación a vela (aparece xa nun gravado exipcio do Alto Imperio, uns 4.500 anos a.C.), cara ao ano 1700 a.C., Hammurabi, rei de Babilonia, chegou a proxectar o regadío da rica meseta de Mesopotamia con auxilio da enerxía eólica. Estes primitivos muíños de vento debían de ser de eixo vertical, sen dúbida análogos a aqueles cuxas ruínas aínda subsisten na meseta iraniana. En calquera caso, Persia, Iraq, Exipto e China considéranse o berce do aproveitamento da enerxía do vento.

Un estudo sobre pneumática de Herón de Alexandría no século III a.C., describe por primeira vez unha máquina eólica de eixo horizontal de catro pas en forma de cruz que accionaba unha bomba de aire para alimentar as frautas dun primitivo órgano.

En calquera caso, até o século IX non é posible atopar un documento histórico irrefutable no que se faga mención ao uso dos muíños de vento como práctica xeneralizada. Este documento é o Libro de Enxeños Mecánicos, dos irmáns Banu Musa, datado no ano 850.

A difusión do muíño de vento como máquina capaz de producir enerxía mecánica segue dúas canles ben diferentes: o primeiro, coa civilización islámica, ocupa todo o Mediterráneo e chega até a metade sur da Península Ibérica; o segundo parte do triángulo formado por Bretaña, Inglaterra e os Países Baixos.

Os muíños de vento aparecen na Idade Media (séculos XII e XIII) en Italia, Francia, España e Portugal. Algo máis tarde localízanse en Alemaña, Países Baixos e Inglaterra. Atópanse documentados muíños de vento en Lisboa (1182), Alcobaça (1262), e Évora (1303), e desde o ano 1350 utilizábanse muíños de vento con catro aletas dispostas en cruz para a desecación dos polders holandeses. Tamén utilizábanse xa nestas datas para extraer o aceite de noces e grans, serrar madeira, transformar trapos vellos en papel, preparar colorantes en po e elaborar pólvoras.

Pode entón dicirse que, aínda que o aproveitamento da enerxía eólica data das épocas máis remotas da humanidade, é a partir dos séculos XII e XIII cando empeza a xeneralizarse o uso dos muíños de vento para a elevación de auga e a moenda de gran, baseados en deseños moi rudimentarios que, con diversas melloras, especialmente nos sistemas de regulación e orientación, manteranse até ben entrado o século XIX.

O desenvolvemento dos muíños de vento interrómpese coa revolución industrial e a utilización masiva do vapor, a electricidade e os combustibles fósiles como fontes de enerxía motriz. Os muíños eléctricos pronto viñeron substituír aos muíños fariñeiros accionados pola forza do vento, do mesmo xeito que a aqueles outros que eran accionados pola auga dos ríos ou do mar.

O Muíño do Campo da Torre localízase na finca na que estivera situado o Castelo do Condado de Ortigueira, nun outeiro dende o que se domina –ó sueste– a vila de Santa Marta, capital do concello de Ortigueira. Disque José García Gómez, natural de Redondela (Pontevedra) construíu na década de 1880 "un antiestético molino de viento". Probablemente o muíño fora levantado aproveitando as pedras da torre da homenaxe do vello castelo, do que nesas datas só quedaba "algo dos seus muros exteriores y almenas".

Trátase de un muíño fixo de torre con cuberta xiratoria, ergueito sobre unha pequena plataforma térrea. A torre é cilíndrica, con fábrica de cachotes enripiados, enlucida e con perpiaños nos vans. Os muros teñen un diámetro interior de 4’75 metros e un espesor de 1’05 metros, o que fai un diámetro exterior de 6’85 metros.

A cuberta é cónica, de uns oito metros de diámetro, feita de madeira e cun remate ondulado no beiril; leva no cumio unha veleta sobre un pináculo apuntado. Os muros da torre van coroados cunhas pezas de cantería cun rebaixe á guisa de canaleta pola que se moven as rodiñas da cuberta. Un pau longo suxeito á cuberta polo exterior (o “rabo” do muíño) fai de temón e permite ó muiñeiro xirar a cuberta para orientar as velas ó vento, asegurándose despois mediante o amarre do “rabo” ás estacas espetadas no chan arredor do muíño. Unha estrutura formada por oito paus en cruz perpendiculares ó eixe do muíño conforma as aspas e sirve para termar das catro velas feitas de lona.

A porta do muíño ábrese ó sueste, mirando á vila, e conta con catro pequenas fiestras: unha enriba da porta, dúas que miran ó suroeste e unha máis cara ó norte. O interior está dividido en dúas plantas, cunha altura de 2’30 metros na metade sur e 1’60 metros na norte. A planta superior acolle ás moas mentres que na baixa están os engrenaxes e os mecanismos de regulación da finura da moenda.

O muíño conta con dúas pedras para moenda, unha de pedra de gra (pé e capa) para o trigo e a outra de pedra albar (tamén pé e capa) para o maínzo.

O muíño sufrira contra 1910 danos nas aspas e no eixo por mor dun vendaval, pero trala oportuna reparación seguiu traballando até a década de 1930, caendo despois no abandono.

O Concello de Ortigueira, a través da Fundación Ortegalia (a antiga Fundación Federico Maciñeira), adquiriuno na primavera do 2004 para a súa restauración, abríndose ó publico contra o verán do 2006 unha vez rematados os traballos de rehabilitación levados ó cabo pola empresa de Oleiros “Ollarte Tecnología y Conservación”, especializada na recuperación do patrimonio. Dende aquela, o muíño de vento ven empregándose con fins educativos, divulgativos e turísticos.