Dainciart e María Elizalde tiveron tres fillos, un deles morreu, outra mudou a Helette e unha terceira, María Dainciart Elizalde casou en 1829 con Bernardo Eleicegui, un guipuscoano que xa tivera unha tenda de curtidos na calle Calderería. Este converteuse en director da fábrica, ampliouna con catro pilos máis, un lavadoiro, varios caleiros e unha templadera, conseguindo reactivala. A comezos da década dos corenta morre Bernardo e faixe cargo da fábrica a súa muller María Dainciart, cun gran éxito, ao converterse nunha das tres maiores tenerías compostelás.

No ano 1857 Bernardo Máiz, xenro de María, dirixirá o negocio de curtidos baixo o nome da sociedade “Vda. de Bernardo Eleicegui e hijos”. En 1883, será nomeado herdeiro polo que a fábrica pasará a ter o seu nome. Nesta época introduciu unha máquina de cilindrado mecánico que homoxeneizaba a calidade da sola e tamén construíu unha canle. O seu fillo, Domingo, tamén se dedicará ao negocio dos curtidos tomando en arrendo a fábrica de As Galanas en 1857, dous anos despois a de San Ignacio do Monte e no 1865 a de Cubeiro. Sen embargo, será Bernardo Máiz Eleicegui, outro dos seus fillos, quen tomará a dirección da fábrica nos anos noventa. Co finamento deste, continuará a súa viúva e fillos ata o remate da primeira guerra mundial.

Despois será arrendada a Jesús Juanatey Laranga, un empresario de Noia, que se encargará da fábrica durante uns seis anos. A fábrica permanecerá pechada ata a guerra civil cando a merca Guillermo Fernández Juanatey, que será sucedido polo seu irmán Alfonso. Con eles a fábrica funcionaría ata comezos dos anos sesenta, época do seu peche definitivo.